Γράφει ο Πέτρος Παπαγεωργίου*
Για τους άπιστους, δηλαδή γι αυτούς που δεν πιστεύουν ότι στον κόσμο υπάρχουν υπερφυσικότητες, η ιστορική ύπαρξη ή η μη ύπαρξη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ιησού δεν κάνει διαφορά. Στην οικοδόμηση του χριστιανισμού το ίδιο μπορεί να χρησίμευσε ένας υπαρκτός αλλά ιστορικά άσημος ιουδαίος ραβίνος που κάτι νέο πήγε να φέρει στην ιουδαϊκή θρησκεία και ίσως στα πολιτικά της εποχής του αλλά δεν του βγήκε, ή ένας φανταστικός ημίθεος, δανεικός από παλιότερες μυθολογίες, που επινοήθηκε για να υπάρχει ο επιθυμητός ήρωας ιδρυτής της νέας θρησκείας. Γιατί ό,τι υπάρχει ως χριστιανικό αφήγημα είναι ένας υπερφυσικός ΜΥΘΟΣ που ΣΤΗΘΗΚΕ επί έξη αιώνες από τους διαμορφωτές του (με την Καινή Διαθήκη, με τις Οικουμενικές Συνόδους κ.τ.λ.).
Εκείνο που, περισσότερο από την οποιαδήποτε έλλειψη ιστορικής τεκμηρίωσης, καθιστά την φυσική ύπαρξη του Ιησού αμφίβολη, αλλά και οπωσδήποτε μη γενεσιουργό αιτία του χριστιανισμού, είναι η επίμονη και επί αιώνες ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ της θεότητάς του. Αυτήν ήθελαν. Και την έστησαν. Είτε ολότελα πάνω στο μύθο, συνθέτοντας από θρησκευτικά πρότυπα του παρελθόντος μια ιδεατή ενσάρκωση σε προσωπικότητα που ονομάτισαν Ιησού. Είτε μυθοποίησαν και θεοποίησαν έναν υπάρξαντα Ιησού άσημης ιστορικότητας, που την πήραν και την ανάπτυξαν σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους. Ο άνθρωπος Ιησούς, κι αν υπήρξε, δεν υποχρέωσε αυτός τις ιστορικές δυνάμεις της εποχής του να τον ακολουθήσουν στο «χριστιανισμό» του. Οι ιστορικές δυνάμεις θέλανε τον χριστιανισμό ΤΟΥΣ και εφηύραν έναν ήρωα ιδρυτή ή ξέθαψαν έναν Ιησού που είχε φάει το κεφάλι του για τον δικό του.
Οι πιστοί χριστιανοί όμως, που αντί να σκέφτονται πιστεύουν, έχουν ανάγκη τη ΘΕΪΚΟΤΗΤΑ του Ιησού. Η ιστορική ύπαρξη του Ιησού ως φυσικό πρόσωπο τους είναι λοιπόν απαραίτητη. Αλλά και τους αρκεί. Γιατί τους ΚΑΛΥΠΤΕΙ για όλο το στημένο μεταφυσικό οικοδόμημά τους περί την διττή υπόστασή του και τα μυθικά του «συμβάντα». Αφού, κατ’ αυτούς, ΥΠΗΡΞΕ, θεωρούν δικαίωμά τους - έτσι λειτουργεί η πίστη - να του αποδίδουν και τις όποιες υπερφυσικές ιδιότητες και θεϊκές λειτουργίες θέλει η προδιάθεσή τους. Ηθελημένη αλλά και καθοδηγούμενη αυτοεξαπάτηση.
Για τους πιστούς χριστιανούς λοιπόν θα ήταν καταστροφικό να αποδείχνονταν τεκμηριωμένα ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος δεν υπήρξε αλλά εφευρέθηκε. Χωρίς το «θεμέλιο της πίστης» το στημένο εποικοδόμημα δεν θα είχε πού να στηριχτεί και θα κατέρρεε. Γι' αυτό και οι απεγνωσμένες προσπάθειες να εξυφανθεί η ιστορικότητα. Πλαστογραφίες και παραχαράξεις εγγράφων (τι να κάνουμε αφού οι ιστορικοί της εποχής «παράβλεψαν» τόσα θαύματα και δραματικά γεγονότα), πανάγιος τάφος, τίμια ξύλα, ιερό σεντόνι κλπ δείχνουν την αγωνία να δείξουν τι; Ότι υπήρξε ο άνθρωπος Ιησούς.
Γιατί, λογικά, ως εκεί θα μπορούσαν να δείξουν. Τον άνθρωπο Ιησού, όχι τον θεό. Αλλά δεν προβληματίζονται για το παραπέρα, για το αυθαίρετο μεγάλο άλμα της πίστης τους από το ανθρώπινο εφαλτήριο ως τη θεϊκότητα. Όσοι προδιατεθειμένοι «πιστοί» προσέλθετε. Θα σας στήσουμε μια ηρωική ανθρώπινη προσωπικότητα αγάπης και αυτοθυσίας, αλλά επειδή ένας καλός φιλόσοφος δεν σας φτάνει αφού δεν είναι και Θεός να κάνει τα αδύνατα δυνατά, θα του δώσουμε και θεϊκή υπόσταση (ομοούσιος τω πατρί και τω αγίω πνεύματι κ.λ.π.), γιατί ως βαθειά ανιμιστές που είστε θέλετε να πιστεύετε να προσκυνάτε και να εκλιπαρείτε έναν τουλάχιστον τρισυπόστατο ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ αχταρμά. Για να συγχωρείται και το να σκοτώνετε γι αυτόν.
Φανταστείτε, όμως, να μην έχουν ούτε τον άνθρωπο Ιησού, το μαξιλάρι της φαντασίωσής τους! Τι θα έκαναν; Θα οδηγούνταν ίσως σε ένα χωρίς αφήγημα ανεικονικό-πνευματικό φιλοσοφημένο χριστιανισμό; Σαν θρησκεία ανατολικού τύπου; Φαίνεται να υπήρξαν κάπως/κάποιες τάσεις/φωνές εκλογίκευσης του αφηγήματος κατά τις πρώτες βυζαντινές επαναδιαμορφώσεις του. Αλλά αντιμετωπίστηκαν σαν αιρέσεις, μια και τόσο ο πωλητής όσο και ο αγοραστής, τα ιεραρχία και οι μάζες, ψοφάνε για σήριαλ, παράσταση και εικόνες.
Και έτσι, να 'μαστε στο σήμερα, ύστερα από τόσους χαμένους αιώνες, ύστερα από τόσο σκοτάδι κι ανθρώπινη οδύνη, να κατηφορίζουμε με την όπισθεν προς την παλαιολιθική μαγεία, με το να ξορκίζουμε αγάλματα τέχνης με «αγιασμό». Χριστιανοταλιμπάν, διακινητές του οπίου του λαού αλλά και χρήστες… Και οι χονδρέμποροι, κάπου αφ’ υψηλού, να βυσσοδομούν για αλλότρια…
*Ο Πέτρος Παπαγεωργίου είναι συγγραφέας του βιβλίου Φυσιοκράτης ή δεισιδαίμων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου