Γεγονός αρ. 1: Το παλαιότερο επίσημο ευαγγέλιο (του Μάρκου) γράφτηκε μια γενιά (40 χρόνια) μετά τον υποτιθέμενο θάνατο του Ιησού και έτσι αποτυγχάνει στην κεφαλαιώδη δοκιμασία της ιστορικής επιστήμης που αφορά στην καταγραφή της εποχής (1).
Γεγονός αρ. 2: 612 από τα 662 χωρία στο Ευαγγέλιο του Μάρκου υπάρχουν και στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, σε μεγάλο βαθμό στην ίδια σειρά, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο ανώνυμος συγγραφέας του δεύτερου, αντιγράφει εκτενώς από το πρώτο (2).
Γεγονός αρ. 3: Τα ευαγγέλια γράφτηκαν από ανώνυμους συγγραφείς και αργότερα αποδόθηκαν ψευδώς σε συγγραφείς που δεν τα έγραψαν, ενώ αυτοί οι ανώνυμοι συγγραφείς δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες. Δύο μάλιστα ευαγγέλια, του Ιωάννη (βλέπε 21,24) και του Λουκά (βλέπε 1,1-4 ) δηλώνουν συγκεκριμένα ότι δεν ήταν αυτοί μάρτυρες για τον Ιησού (3).
Γεγονός αρ. 4: Τα ευαγγέλια περιέχουν πολυάριθμες πλαστογραφίες, αντιφάσεις και λάθη (4).
Γεγονός αρ. 5: Τα τέσσερα ευαγγέλια δεν επελέγησαν ως ορθόδοξη Γραφή μέχρι το 180 μ.Χ. (περίπου) (5).
Γεγονός αρ. 6: Δεν υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες του πρώτου αιώνα εκτός από όσων αναφέρονται στα πειραγμένα και προκατειλημμένα ευαγγέλια που να επιβεβαιώνουν τη γήινη ύπαρξη του Ιησού Χριστού. Μια αναφορά στο έργο του Εβραίου ιστορικού Ιώσηπου με τίτλο: Testimonium Flavianum είναι πλαστογραφημένη, ενώ μια δεύτερη αναφορά στο ίδιο έργο είναι επίσης ύποπτη και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ειδική αναφορά στον Ιησού των ευαγγελίων (6).
Γεγονός αρ. 7: Σχεδόν όλοι οι μύθοι και οι ηθικές φιλοσοφίες που αποδίδονται στον Ιησού μπορούν να βρεθούν σε παλαιότερες μυθολογίες και φιλοσοφίες ανατολικών πολιτισμών και ανθρώπων που έζησαν κοντά στα εδάφη όπου πρωτοεμφανίστηκαν τα ευαγγέλια (7).
Γεγονός αρ. 8: Οι περισσότεροι από τους πρώτους χριστιανούς πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν, είτε ένα φάντασμα (με μη ανθρώπινη εμφάνιση), είτε ένας εντελώς ανθρώπινος εβραίος ραβίνος (8).
Γεγονός αρ. 9: Ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε όταν απέκτησε εξουσία λόγω της καταφανής καταπάτησης των δικών του Γραφών - αφού δηλαδή ευθυγραμμίστηκε πλήρως με ένα ψυχωτικό «παγανιστή» αυτοκράτορα, τον Κωνσταντίνο Α' (Μέγα Κωνσταντίνο), ο οποίος έβρασε τη γυναίκα του σε μια ζεστή μπανιέρα, δολοφόνησε τον γιο του και εκτέλεσε τον συν-αυτοκράτορά του, χρησιμοποιώντας απλώς τον χριστιανισμό για να εδραιώσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες (μονοκρατορία), κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι συνέχισε να ασκεί την παγανιστική του πίστη και να κατασκευάζει κέρματά του με τον Μίθρα (παγανιστικό Θεό του Ήλιου), αρκετό καιρό μετά την υποτιθέμενη μεταστροφή του στον χριστιανισμό (9).
Γεγονός αρ. 10: Η σέκτα των χριστιανών που ευθυγραμμίστηκε με τον Κωνσταντίνο έγινε γνωστή ως Καθολική (Παγκόσμια) Εκκλησία και ο κύριος ιστορικός της, ο Ευσέβιος, ξανάγραψε την χριστιανική ιστορία για να παρουσιάσει μια ψευδή εικόνα, παρουσιάζοντας πάντα τη θεολογία της ομάδας του, στα τέσσερα επίσημα ευαγγέλια, ως την κυρίαρχη και πρωτότυπη μορφή, όταν κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε (10).
Γεγονός αρ. 11: Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του (4ος αιώνας έως 19ος αιώνας), ο χριστιανισμός υπήρξε βίαιη θρησκεία, η οποία μόλυνε τους οικοδεσπότες του όπως ένας θανατηφόρος ιός, σκοτώνοντάς τους για να εξαπλωθεί (11).
Γεγονός αρ. 12: Για όσο καιρό ο χριστιανισμός είχε εξουσία, ήταν εξίσου βάναυσος με το Ισλάμ. Ο μόνος λόγος για τον οποίο βλέπουμε περισσότερες ψυχωτικές συμπεριφορές από θρησκευτικούς τρελούς σε ισλαμικές χώρες σήμερα, συγκριτικά με τις δυτικές, είναι γιατί η Δύση γίνεται ολοένα και πιο κοσμική (12).
«Η ιστορία του Ιησού Χριστού κατασκευάστηκε για να καθησυχάσει τους φτωχούς» - Joseph Atwill.
Πηγές:
1. Paul. J. Achtemeier. Harper-Collins Bible Dictionary Revised Edition. Harper Collins (1989), p. 653; John Barton and John Muddiman. The Oxford Bible Commentary. Oxford University Press (2001), p. 886.
2. Graham N. Stanton. The Gospels and Jesus. Oxford University Press (1989), pp. 63-64.
3. Bart D. Ehrman. Jesus Interrupted. Harper Collins Publishers (2005), p. 111.
4. Re: Story of woman taken in adultery in “John’s” Gospel; Paul. J. Achtemeier. Harper-Collins Bible Dictionary Revised Edition. Harper Collins (1989), p. 535; Re: Final 12 verses of “Mark”; Bruce Metzger, A Textual Commentary on the Greek New Testament. Stuttgart (1971), pp. 122-126. There are other examples.
5. Bart D. Ehrman. Jesus Interrupted. Harper Collins Publishers (2005), p. 111.
6. Re: No first century witnesses to earthly Jesus; Bart D. Ehrman, Jesus Interrupted. HarperCollins (2009), p. 158; Re: Josephus forgeries; John E. Remsburg. The Christ: A Critical Review and Analysis of the Evidences of His Existence. The Truth Seeker Company (1909), pp. 32-35.
7. Joseph McCabe. Sources of Morality in the Gospels. Watts & Co. (1914). McCabe compiled many of the primary source pre-Christian references to the sources of Jesus’ alleged revelations, so you can go to those works and read them for yourself.
8. Bart Ehrman. Lost Christianities. Oxford University Press (2003); Earl Doherty. The Jesus Puzzle: Did Christianity Begin with a Mythical Christ? Challenging the Existence of an Historical Jesus. Age of Reason Publications (2005).
9. Helen Ellebre, The Dark Side of Christian History. Morningstar Books (1995); Phillip Schaff. History of the Christian Church, Volume 5: The Middle Ages. A.D. 1049-1294. Christian Classics Ethereal Library (1882), p. 322; J.N. Hillgarth, The Conversion of Western Europe. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall (1969), p. 46; Frank Viola & George Barna. Pagan Christianity. Tyndale House Publishers (2008).
10. Bart Ehrman. Lost Christianities. Oxford University Press (2003); Joseph Wheless. Forgery in Christianity. Psychiana (1930); Bart D. Ehrman. Jesus, Interrupted. New York: HarperCollins (2009), p. 214.
11. Helen Ellebre, The Dark Side of Christian History. Morningstar Books (1995); Rev. J.E. Riddle. The History of the Papacy, to the Reformation (Multiple volume series); Edward Gibbon. The Decline and Fall of the Roman Empire (multiple volume series).
12. Joseph McCabe. A History of the Popes. Watts and Co. (1939); Rev. Horace K. Mann. The Lives of the Popes in the Early Middle Ages. Vol. 4. Kegan Paul, Trench, Trubner, & Co. Ltd. (1910); Rev. J.E. Riddle. The History of the Papacy, to the Reformation. Vol. 2. Richard Bentley (1854); Helen Ellebre, The Dark Side of Christian History. Morningstar Books (1995); John N.D. Kelly. The Oxford Dictionary of Popes. Oxford University Press (2005); Archibald Bower. The History of the Popes. Griffith and Simon (1845); Johannes Janssen. The History of the German People at the Close of the Middle Ages. Vol. 10. Trans. A.M Christie; Kegan Paul. Trench. Trubner & Co. Ltd. (1906); Preserved Smith, PHD. History of Christian Theophagy. The Open Court Publishing Co. (1922); Jeremy Collier, M.A. An Ecclesiastical History of Great Britain. Vol. 6. William Straker (1811); Carl Theophilus Odhner. Michael Servetus: His Life and Teachings. J.B. Lippincott Company (1910); R. Willis, M.D. Servetus and Calvin: A Study of an Important Epoch in the History of the Reformation. Henry S. King and Co. (1877); Sam Harris. The End of Faith: Religion, Terror and the Future of Reason. W.W. Norton, New York (2005).
Διαβάστε σχετικά: 22 ερωτήσεις για τους χριστιανούς
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου