Τα μηνύματα των παιδιών να μην πήγαν... «στο αυτί που ξέχασε ν' ακούει»

Τρία σημαντικά μηνύματα έστειλαν στη ψεσινή τελική γιορτή τους, οι τελειόφοιτοι του Δημοτικού Σχολείου Δευτεράς, μέσα από τη θεατρική παράσταση με τίτλο: «Το αυτί που ξέχασε ν' ακούει», του Κυριάκου Παστίδη, καυτηριάζοντας τους τρεις κύριους λόγους που γκρεμίζουν την ανοχή μιας κοινωνίας στη διαφορετικότητα:

Μήνυμα 1: «Όλοι θα διαβάσετε ξανά το ένα βιβλίο της ιστορίας που λέει πόσο τέλεια είναι η χώρα μας», το οποίο μας λέει ότι «το χίλια κάποτε η χώρα μας έκανε πόλεμο, αλλά έφταιγαν οι άλλοι, το χίλια κάποτε και δέκα μας έκαναν πόλεμο, αλλά έφταιγαν κάποιοι άλλοι, το χίλια κάποτε και είκοσι στη χώρα μας έγινε πραξικόπημα, αλλά ακόμα δεν μάθαμε ποιος έφταιγε, αλλά σίγουρα δεν είμαστε εμείς». Η επίσημη αφήγηση της ιστορίας είναι εθνοκεντρική (βλ. Κύπρος), προάγει την μονόπλευρη επίρριψη ευθυνών και δημιουργεί εχθρούς.

Μήνυμα 2: «Κυρίες και κύριοι δεχόμαστε πόλεμο. Οι δυνάμεις μας ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Χιλιάδες εκατοντάδες εκατομμύρια δισεκατομμύρια... έχουν περικυκλώσει τη χώρα μας... Τελικά κυρίες και κύριοι είναι μόνο εφτά, αλλά επικινδυνότατοι, τρομερότατοι...».
Η ταγμένη δημοσιογραφία του ψέματος και της υπερβολής, που συντάσσεται με την επίσημη πολιτική ηγεσία για τη δήθεν εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος και φυσικά της κοινωνικής ευθύνης (public interest and social responsibility).

Μήνυμα 3: «Όλοι θα διαβάσετε ξανά το ένα και μοναδικό βιβλίο θρησκευτικών που λέει πόσο ωραία είναι η θρησκεία μας».
Η μοναδική θρησκευτική αλήθεια που αποκαλύπτει ο θεός. Μια ψεύτικη αλήθεια που είναι ανυπόστατη, αναπόδεικτη, ατεκμηρίωτη και κυρίως μη-διαψεύσιμη. Μια αλήθεια που εγκλωβίζει τη σκέψη και συνείδηση της νέας γενιάς, αποτρέποντάς την από το να λειτουργεί ορθολογιστικά, με βάση την επιστημονική γνώση, που αποκτάται μόνο μέσα από την επιστημονική μέθοδο.

Η αρχή της αλλαγής βρίσκεται στο σχολείο, αλλά πρώτα πρέπει να αλλάξει το ίδιο. Γονείς και εκπαιδευτικοί ας συνταχθούν με τη μοναδική φωνή της αντίδρασης και διαφωνίας του «διαφορετικού και αντιδραστικού» Λευτέρη, ενός από τους κεντρικούς ήρωες του θεατρικού, για να αλλάξει επιτέλους το «Ιουλιανό Βασίλειο» της κυπριακής εκπαίδευσης, με αναθεώρηση της αναχρονιστικής ύλης της ιστορίας και μετατροπή του ομολογιακού μαθήματος κατήχησης των θρησκευτικών σε θρησκειολογία.

Γιατί η νέα γενιά χρειάζεται να πιστεύει μόνο στον άνθρωπο, τον εαυτό της και τις δυνάμεις της, όχι σε κάποιο υπερφυές, φανταστικό ον. Και μόνο μέσω της γνώσης μπορεί να γίνει αυτό. Επίσης η νέα γενιά δεν χρειάζεται να προσεύχεται, αλλά να αναλαμβάνει ευθύνες, να παίρνει αποφάσεις, να δρα, να έχει κριτική σκέψη και να μπορεί να εξηγά και απαντά με αποδείξεις.

Όσο το ελληνορθόδοξο δημόσιο σχολείο εστιάζει στο έθνος και την θρησκεία και όχι την πραγματική παιδεία και την επιστήμη, όσο συνδέει αυτό το έθνος με τη βυζαντινή ορθοδοξία, περιθωριοποιώντας την αρχαία φιλοσοφία και πολιτισμό, που γέννησαν τον ορθολογισμό και την πρώιμη επιστημονική σκέψη, τα μηνύματα της παράστασης θα πηγαίνουν... «στο αυτί που ξέχασε ν' ακούει».

*Μελανό σημείο της βραδιάς η απονομή πλακετών σε αποφοίτους από τους δύο παπάδες της κοινότητας, λες και βρισκόμασταν σε τελετή αποφοίτησης ιερατικής σχολής.

Σχόλια