Η ορθοδοξία της θανατολαγνείας

Σύμφωνα με δημοσίευμα του θρησκευτικού ιστολογίου Πενταπόσταγμα.gr, που έχει ως πηγή του το Orthodoxanswers.gr, ημερομηνίας 3 Νοεμβρίου 2015, οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πρέπει να γιορτάζουν τα ατομικά γενέθλιά τους, αλλά την ημέρα θανάτου του αγίου τους (αγίας τους), την οποία η εκκλησία ονομάζει «γενέθλιος ημέρα». Είναι η μέρα κατά την οποία μαρτύρησε ή έφυγε από αυτή τη ζωή, εισερχόμενος, άρα γεννηθείς, στην αιώνια άλλη ζωή. 

Τα ατομικά γενέθλια, ως ξενόφερτη (δυτική) συνήθεια, έχουν καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, αφού τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη δική μας αυταρέσκεια και ικανοποίηση, αποτελούν πράξη εγωισμού, αντιτίθενται πλήρως στην ταπεινοφροσύνη που διδάσκει ο Χριστός και απέχουν πολύ από τον σκοπό έλευσής μας στη ζωή, σύμφωνα με τα ιστολόγια. 

Ως εκ των πιο πάνω, όλοι οι ορθόδοξοι πρέπει να γιορτάζουν και τιμούν τη «μνήμη του άγιου» που φέρουν το όνομά του και ο οποίος είναι προστάτης, μεσίτης και βοηθός τους, αγωνιζόμενοι να τον μιμηθούν, ζώντας με κέντρο πάντοτε τον θεάνθρωπο Χριστό, δηλαδή θεανθρωποκεντρικά όχι ανθρωποκεντρικά, απέχοντας από τον εορτασμό της ημέρας γέννησής τους.

Οι μόνες γενέθλιες μέρες που υπάρχουν στην ορθοδοξία είναι οι ακόλουθες:

- η γέννηση του Χριστού (25/12), 

- η γέννηση της Παναγίας (8/9), 

- η γέννηση του Ιωάννη του Προδρόμου (24/06),

- η γέννηση της εκκλησίας (Πεντηκοστή), κατά την οποία για πρώτη φορά η εκκλησία εμφανίζεται στον κόσμο ως θεανθρώπινη κοινωνία, λειτουργώντας για την ένωση του ανθρώπου με τον θεό.

Αν τέλος, σύμφωνα με τα ιστολόγια, οι ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να γιορτάζουν και κάτι άλλο πέραν από την ονομαστική γιορτή τους, τότε αυτό πρέπει να είναι η μέρα της βάπτισής τους, κατά την οποία έλαβαν το Χρίσμα, τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, γινόμενοι δώρο (σ.σ έμμεση θυσία) στον θεό.

Έχουμε δηλαδή ένα θεοκεντρικό δόγμα που αντί να γιορτάζει τη γέννηση και την απαρχή της ζωής, πλην τριών περιπτώσεων που αφορούν ανύπαρκτα ιστορικά πρόσωπα και μίας που αφορά τον θεσμό της εκκλησίας, γιορτάζει το έσχατο τέλος της ζωής, δηλαδή τον θάνατο, προσκυνώντας μάλιστα λείψανα, σκηνώματα (μουμιοποιημένους σκελετούς ή κατασκευασμένα ομοιώματα νεκρών). Προφανώς οι βυζαντινοί φορείς του δόγματος, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες, τις οποίες κατηγόρησαν ως ειδωλολατρικές και τις αναθεμάτισαν, αντικατέστησαν τα αγάλματα με πτώματα και τα είδωλα με εικόνες. Εκτός από μέρη του σκελετού του νεκρού, δήθεν άγιου, προσώπου, προσκυνούν και λατρεύουν επίσης κάθε λογής προσωπικά αντικείμενά του/της: από σκούφους μέχρι γυαλιά και από εσθήτες μέχρι παντόφλες.

Τέλος, η ορθόδοξη εκκλησία αποστρέφεται κάθε τι ανθρωποκεντρικό, αφού θεωρεί τον άνθρωπο αδύναμο, αμαρτωλό και έκπτωτο.